|
Πολλοί γονείς αγωνιστήκαμε για πολλά χρόνια για να έχουμε το "Σπίτι" μας όπως είναι σήμερα. Αγοράσαμε τα οικόπεδα, κάναμε τα σχέδια, κτίσαμε το σπίτι μας και λίγα χρόνια μετά το επεκτείναμε και δίπλα, σύμφωνα με τις ανάγκες μας. Εμείς, μια χούφτα γονείς, χωρίς επώνυμους της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου μας, χωρίς βοήθεια από τη κρατική μηχανή και τα Ευρωπαϊκά προγράμματα, κτίσαμε το σπίτι μας και προσφέρουμε στέγη στις οικογένειες που βρίσκονται στη πόρτα μας.
Δεν λύσαμε όλα τα προβλήματα, υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, η προσπάθεια μας δεν έχει σταματήσει ....
12 χρόνια πέρασαν ........ σαν να ήταν χτες .......
Παλιοί γονείς, που με το ένα ή τον άλλο τρόπο έκλεισαν τα βιβλία τους με το καρκίνο των παιδιών τους και νέοι γονείς που τώρα μπήκαν στον αγώνα, όλοι μαζί, κλάψαμε, πονέσαμε, απογοητευτήκαμε, ονειρευτήκαμε, γελάσαμε. Καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι, μοιραστήκαμε το κρασί, το τραγούδι, το χορό. Μοιραστήκαμε γιορτές, Πάσχα, Χριστούγεννα και στα δύσκολα απλά κοιταζόμαστε χωρίς λόγια, και νοιώθουμε ο ένας τον άλλο.
Στο ισόγειο του σπιτιού μας ένας τοίχος γεμάτος φωτογραφίες. Πόσα παιδιά, πόσοι γονείς, πόσες στιγμές.
Ένας κόσμος ολόκληρος, ζωσμένος με την όποια πανοπλία του έδωσε η φύση, έδωσε και δίνει τον αγώνα του όπως μπορεί.
Αναμνήσεις, χιλιάδες αναμνήσεις ανάμεικτες με χαρά και θλίψη. Παιδιά που πέρασαν και σήμερα χαίρονται ελεύθερα τη ζωή τους, μα και παιδιά αγαπημένα - ευτυχώς πολύ λιγότερα - που μας βλέπουν από ψηλά.
|