Στο ζέσταμα ξεκίνησα φοβισμένος λόγω μιας ελαφριάς θλάσης στον αριστερό μηρό αφού το παράκανα εξασκώντας drop kick και βολέ με το αριστερό στην προπόνηση της Παρασκευής, σύμφωνα με εξατομικευμένο πρόγραμμα προπόνησης που κατάστρωσα ο ίδιος (μπράβο μου). Πάντως ένα ελεύθερο με το αριστερό που εκτέλεσα στο 2ο ημίχρονο πήγε ικανοποιητικά (=σχετικά μακρυά και κυρίως, σε δικό μας παιδί). Κυρίως όμως ο φόβος ήταν από κάτι μυστηριώδη ζόρια που τρώει το δεξί μου γόνατο όταν του ασκώ μεγάλη πίεση (πχ άλμα για έξοδο ή εκτίναξη), τα οποία εν τέλει ήταν επειδή έκανα προετοιμασία στο εργοτάξιο και όχι στο γήπεδο!

Κι έτσι έπαιξα σαν φλώρος στο 1ο ημ αλλά δεν πολυφάνηκε καθώς ο Τοξότης δεν ήταν ιδιαίτερα απειλητικός. Γενικά είχαμε υψηλή κατοχή μπάλας, σε αντίθεση με τα άλλα παιχνίδια, όμως πήγε στράφι η κατοχή, αφού είμασταν άσφαιροι μπροστά, με ελάχιστες σοβαρές ευκαιρίες, ενώ αυτοί θα έλεγα πως, συνολικά στο παιχνίδι, κάναν λίγες περισσότερες (είχαν και άλλα δύο δοκάρια, εκτός από αυτό που μετά μπήκε γκολ).

Η φάση του γκολ ήταν αρκετά μυστήρια, ξεκινώντας με μία γαμάτη φαλτσαριστή σέντρα σουτ -ωραίος αν το ήθελε, κωλόφαρδος αν του βγήκε τυχαία- η οποία κατέληξε οριζόντιο δοκάρι, αλλά και πιο χαμηλά να πήγαινε, γκολ θα έμπαινε, καθώς το πρώτο μου πλάγιο βήμα προς τα πίσω, δεν ήταν βήμα αλλά γλίστρα, αφού είχα τη φαεινή ιδέα να φορέσω σχάρα, ώστε να ταλαιπωρήσω λιγότερο το γόνατο -εάν ισχύει κάτι τέτοιο. Μετά το οριζόντιο δυστυχώς είχαμε και συνέχεια: η μπάλα κατέληξε σε επιθετικό, όχι φυσικά από τύχη, αλλά επειδή οι περισσότεροι αμυντικοί κοιτούσαν άφωνοι τη μπάλα ή δεν περιμέναν να συνεχιστεί η φάση. Γενικά όλοι νομίζαν ότι έβγαινε άουτ ενώ μάλλον μόνο εγώ το έβλεπα για μέσα. Εάν δεν γλιστρούσα, είχα πιθανότητες να πετάξω τη μπάλα κόρνερ πρωτού βρει οριζόντιο δοκάρι και να το παίζω ότι έχω το νου μου και στα απευθείας κι έτσι.  Ο επιθετικός που πήρε το ριμπάουντ στη συνέχεια πλάσαρε λίγο από πάνω μου καθώς, γεμάτος ελπίδα έπεφτα προς το μέρος του αλλά σκόραρε… Πολύ κρύο πράμα το δοκάρι τελικά: και ξενέρα για τον σουτέρ, και χάος για όλους, αφού η μπάλα μπορεί να επιστρέψει σε οποιοδήποτε σημείο της μεγάλης περιοχής το οποίο δεν γίνεται να γνωρίζεις εκ των προτέρων, αλλά απ’ την άλλη, κάνει "ντίιιννγκ” όταν βρίσκει η μπάλα και μ’ αρέσει.

Εμείς κατά τα άλλα είμασταν εκνευριστικά αισιόδοξοι μπροστά, αφού γίνονταν αβέρτα σουτ από πολύ μακρυά και χωρίς ιδιαίτερες προϋποθέσεις, αλλά σε αυτό φταίνε και τα ελλειπή ή καθυστερημένα στηρίγματα, καθώς συχνά παίκτες κρατούσαν πολύ τη μπάλα, κάνοντας τρία κοντρόλ και πάνω, ντριπλάρωντας κιόλας, πρωτού βρουν αξιόλογο στήριγμα ή χώρο για μπαλιά με προϋποθέσεις. Πιθανόν -και πρέπει να τους ρωτήσω- να είδαν και μικροκαμωμένο τον αντίπαλο τερματοφύλακα -ήταν και πιτσιρικάς, δεκατριώ χρονώ;- αλλά ήταν γατάκι ο μικρός και ειδικά ένα ωραίο σουτ του Σαμ στο 2ο ημ. το μπλόκαρε πολύ αποτελεσματικά. Έξοδο δεν είχε αλλά ούτε εμείς σταθήκαμε απειλητικοί με τις ψηλές σέντρες.

Το μόνο ωραίο που μου έμεινε από το 1ο ημ ήταν μια ατάκα του πάγκου για τα ελεύθερα που εκτελούσε ο Σωτήρης με κραυγαλέο, πλην όμως αποτελεσματικό, μύτο, ότι "θα τρυπήσει η μπάλα!” κι εγώ αφού ψοφάω για κάτι τέτοια, ξέσπασα σε βροντερά γέλια. Άλλωστε η μπάλα ήταν φυσικά δικιά τους, εμείς, ελέω Πουλαράκη, είμαστε των καθυστερήσεων και ποτέ δεν πετάμε μπάλα στον αγωνιστικό χώρο, ακόμα και αν χάνουμε(!), ώστε να ξεκουράζονται τα παλτά και τα χώματα! Χώρια που στη Γατζέα έχει μια ρεματιά πίσω απ’ το νότιο τέρμα, μάλλον όχι, απ’ ό, τι βλέπω στο earth το ρέμα είναι πιο μακρυά και μόνο οι μεγάλες μπεκάτσες μπορούν να καταλήξουν ως εκεί. Πίσω απ’ το τέρμα έχει ελιές και προς το τέλος του αγώνα άκουγα φωνές, "που στον ***τσο έχει πάει ” και άλλα τέτοια χαριτωμένα βουκολικά. Ελπίζω κάποια στιγμή να μας παίρνει κι εμάς να παίζουμε με πιο γρήγορο τέμπο και με δικιά μας μπάλα, κι έτσι να κυνηγάμε κι εμείς καμιά μπάλα που και που, καθώς μερικοί στον πάγκο ξέρω ότι είναι φυσιολάτρες, ενώ οι υπόλοιποι, με τέτοιο στόχο που έχουν τα σουτ στο Β’ τοπικό, θα γνωρίσουν τις ομορφιές της φύσης θέλοντας και μη! Πάντως οι ιθύνοντες θα πρέπει να ντρέπονται, που στρώσανε αυτή τη συνθετική μαλακία καταμεσής στους ελαιώνες.

Άλλο αξιομνημόνευτο του Σωτήρη ήταν κάτι τρίπλες που ‘ξηγήθηκε σαν τελευταίος στην άμυνα, περνώντας δύο αντιπάλους αν θυμάμαι καλά, με κινήσεις αλά κανόε καγιάκ που είναι και η ειδικότης του, για τις οποίες τρίπλες όσο και αν του έκανα παρατήρηση, κατά βάθος γούσταρα, αφού τις έκανε γουστόζικα και με χαρακτηριστική άνεση. Όταν η άμυνα καταπνίγει τις επιθετικές της διαθέσεις ατροφεί (μ’ άρεσε αυτό, τώρα μου ήρθε). Άλλωστε πρέπει να δείχνουμε κι εμείς πίσω ότι μπορεί να έχουμε το τέρμα δίπλα μας αλλά στην τελική δεν τρέχει και τίποτα, μια ιδέα είναι. Και για μια αδύναμη πάσα που μου έκαναν και έγινε διεκδικήσιμη, φώναζε ο Πουλ "όχι πάσες στο "τέρμα”, χαλώντας μου το ζεν, λες και δε μπορώ να συμμετέχω στο παιχνίδι, είμαι μόνο για να καταστρέφω το παιχνίδι του αντιπάλου εγώ, αλλά τον περιμένω να μπει σε κάνα διπλό να τον σηκώσω, που θα μου πάει.

Στο 2ο ημ. μπήκα με άλλη ψυχολογία καθώς είπα να πάει να γαμηθεί και το γόνατο και όλα, φόρεσα 6ταπα με χαμηλές όπως τις προάλλες, και έπαιξα ένα απολαυστικό φουριόζικο μπακότερμα, καθώς τους πιέζαμε πολύ και οι αμυντικοί μας συχνά γινόντουσαν επιθετικοί, χωρίς δυστυχώς κάποιο απτό αποτέλεσμα. Τρεις φορές χρειάστηκε να διώξω εκτός περιοχής, στη μία εκ των οποίων αντί για μπάλα πήρα τα πόδια του επιθετικού και εκεί που λέω ωχ, πάω για κίτρινη, το παιχνίδι συνεχίστηκε και έζησε αυτός καλά και εγώ καλύτερα. Πάντως πολύ γουστάρω να παίζω εκτός περιοχής, εκεί όπου είμαστε όλοι ίσοι, κι ας πέφτω στο επίπεδο των μέσα :-P, αφού δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τα χέρια!
Λίγο μετά, το ένα μας μπακ, με το που μπήκε αλλαγή το καμάρι μας, ξέρασε στη σίτα και ύστερα φώναζε να μη του δώσω τη μπάλα, ίσως για να μην τη λερώσει.
Σε όλο το δεύτερο μέρος και ειδικά προς το τέλος, όταν έσπασε μισό (πρόσθετο;) δόντι μετά από επαφή με κούτελο ενός ανήσυχου δικού μας (αλλά και του αντιπάλου απ’ ό, τι κατάλαβα τα’ θελε ο κώλος του, μάλιστα σε προηγούμενη φάση είχε αρνηθεί να δώσει το χέρι του) και μείναμε με 10 παίκτες, τους παίζαμε και είχανε παρατάξει στο ύψος της μεγάλης περιοχής τους μια γραμμή Μαζινό και καλά, κι εμείς δεν βγάζαμε άκρη πως να βάλουμε τη μπάλα στα δίχτυα.
Σε μια αντεπίθεση είχαν ξανά δοκάρι (και άουτ αυτή τη φορά) σε τετ-α-τετ που νομίζω πως είχα πέσει καλά στη μπάλα και στα πόδια του καλύπτοντας το τέρμα… και που την έστειλε δοκάρι πολύ του ήταν δηλαδή.
Προς το τέλος κερδίσαμε ένα φάουλ σε σχετικά μακρυνή απόσταση, με την έννοια ότι δύσκολα πήγαινε απευθείας, αλλά όταν θες διακαώς να ισοφαρίσεις, όλα κοντινά σου φαίνονται. Εκεί είχαμε αντιδιαμετρικές απόψεις προπονητή και προέδρου για το αν έπρεπε να βγω κι εγώ στην επίθεση και τελικά άκουσα τον προπονητή Πουλ (ο οποίος θα πρέπει να ντρέπεται που με κράτησε πίσω, τη στιγμή που λίγες μέρες πριν, εκεί που μιλούσαμε για τακτική/στρατηγική αργά τη νύχτα σε ένα κρασάδικο (που αλλού;) δήλωσε ότι γουστάρει επιθετικό ποδόσφαιρο και ότι δεν τον ψήνει ο Μουρίνιο. Η καρέκλα του όμως τρίζει, γιατί καπάκια έσκασε ο Πρόεδρος και απαίτησε έξι βαθμούς από τα δύο αυτά παιχνίδια, τους οποίους πρώτους τρεις τους χάσαμε και μένει να δούμε σήμερα τι θα γίνει). Επιστρέφοντας στη φάση του φάουλ, μάλλον έπρεπε να ακολουθήσω μια μέση λύση και είτε να πάρω θέση στο κέντρο ώστε να έχουμε συν ένα παίκτη στην επίθεση, είτε να εκτελέσω εγώ το φάουλ… μια σέντρα – σουτ ήθελε εκεί και όποιο κεφάλι βρει τη μπάλα τη βρήκε.
Γενικά βίωσα το συναίσθημα της άμυνας, όταν δεν μπορεί να βάλει γκολ η επίθεση, η ομάδα, και κοιτάς από μακρυά ανήμπορος να κάνεις οτιδήποτε. Κρίμα για το Σαμ που έριξε πολύ τρέξιμο μπροστά. Με το σφύριγμα της λήξης, με έπιασε μια απότομη θλίψη και λίγο έλλειψε προς στιγμήν να κλάψω, αφού πετάξαμε ευκαιρία, μετά από άπειρες αγωνιστικές, να πάρουμε έστω και ένα X. Μία θλίψη η οποία εν τέλει πέρασε καθώς έγραφα και επεξεργαζόμουν αυτές τις σελίδες, οι οποίες τώρα που το σκέφτομαι, έχουν χαρακτήρα έκθεσης. Για να κλείσουμε όμως θετικά, αυτό ήταν το πρώτο ματς που έβγαλα ΧΩΡΙΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!!

 

Ιωάννης Σταθόπουλος (τερματοφύλακας Liberta)